به طور کلی فرانچایز[1] برای کسانی مناسب است که دارای یک سرمایه متوسط بوده ولی ایده کسب و کار ندارند، اما مایل هستند سرمایه خود را در یک کسب و کار با درجه آزادی متوسط به کار انداخته و سود متوسطی هم به دست آورند. کسانی که در کار به دنبال تغییر و تحولات سریع یا ریسک‌های بزرگ و سودهای بالا هستند برای فرانچایز ساخته نشده‌اند.

یکی از پرطرفدارترین اشکال کسب و کار که در سالهای اخیر تمایل به آن به خصوص در کشورهای در حال توسعه رشد فراوانی داشته، استفاده از دارایی‌های فکری شرکت‌ها و کسب و کارهای معتبر (مانند برند، اختراعات ثبت شده و …) می‌باشد که تحت قراردادهای مشخصی و در قبال پرداخت هزینه‌هایی به عنوان حق استفاده از این دارایی‌های فکری، صورت می‌گیرد. این صنعت در بازار رستوران، فست فود و کافی‌شاپ بیش از سایر کسب و کارها دیده می‌شود و در این بین شاخص‌ترین آنها در دنیا مک دونالد است. در ایران نیز نمونه‌هایی از ایجاد چنین شبکه‌هایی از توزیع خدمات وجود دارند که در بین آن‌ها بوف و هایدا قدیمی‌تر و پدرخوب، فروشگاه‌های زنجیره‌ای افق کوروش و آیس پک نمونه جدیدتر آن محسوب می‌گردد.

یکی از اشکال مختلف استفاده از دارایی یک کسب و کار ، فرانچایز کردن می‌باشد. زمانی که یک شرکت، به شخصیت (حقیقی یا حقوقی) دیگری اجازه می‌دهد تا از دارایی‌های آن تحت قراردادهایی مشخص استفاده کند، اصطلاحا شکلی از کسب و کار اتفاق می‌افتد که به آن Asset Use گفته می‌شود و توافقنامه منعقد شده قرارداد اخذ امتیاز[1] نامیده می‌شود که در این بین، دریافت کننده امتیاز، مبلغی را تحت عنوان حق الامتیاز یا Royalty به صاحب دارایی پرداخت می‌کند. این دارایی، علاوه بر دارایی‌های فیزیکی، دارایی‌های فکری مانند نام و نشان تجاری، حق مالکیت، حق نشر و یا تخصص و دانش فنی را هم شامل می‌شود. به عنوان مثال، یک کافه در سنگاپور در ازای پرداخت مبلغی به باشگاه منچستر یونایتد انگلستان، از لوگوی این باشگاه و رنگ پیراهن آن بر روی فنجان‌ها و تزیینات فضای کافه استفاده می‌کند.

[1] Licensing agreement

[1] Franchise